Trots op de kracht van kwetsbaarheid
Het is 20 maart, vandaag zouden Mariska Cornelissen en ik samen een workshop verzorgen op het AVS-congres. Titel: Leiderschap vanuit de kracht van kwetsbaarheid.
Toen we begin februari onze workshopinhoud indienden hadden we geen enkel vermoeden hoe actueel ons thema vandaag zou zijn.
De afgelopen week hebben de onderwijsprofessionals op de scholen en de bestuurskantoren ervaren wat het betekent als ineens routines wegvallen. Als ‘weten’ verandert in ‘niet weten’. En als de uitdaging is om van daaruit te komen tot ‘nieuw weten’.
Wat ik ophaal uit de gesprekken met alle mensen die ik deze week sprak, telefonisch of via ZOOM of Skype (dat hebben we ineens onder de knie met ons allen), is in de eerste plaats trots. Trots van leerkrachten op hun collega’s en trots op zichzelf. Om het aan te gaan het onderwijs aan hun leerlingen snel en goed op te tuigen, terwijl ze tegelijk ook onzeker zijn over wat er op hen afkomt. En soms ook angstig. En wat ik zo mooi vind, is dat ik hoor dat ze dit durven uitspreken. De barrière om het te uiten, is er minder. Iedereen is immers een beetje onzeker, niemand weet 100% wat nu het goede is. Dit uiten van beide kanten, leidt tot onderlinge verbinding. Er samen voor willen gaan. Kwetsbaarheid wordt omgezet in kracht. Aan de slag! En wat kunnen leerkrachten dan veel bereiken in korte tijd.
Trots hoor ik ook van de leidinggevenden en de mensen op de stafbureaus. Trots op teamleden, trots op hun leidinggevenden. Er wordt gesproken over de kern van leiderschap. Er is snelle en directe aandacht voor wat mensen nodig hebben, er is een luisterend oor. En terwijl de eerste pakketten met werkbladen en uitleg naar de leerlingen gaan en de leerkrachten hun eerste online contact met hun leerlingen leggen, praten de leidinggevenden met elkaar over de komende weken. Wat gaan we doen als de scholen langer dicht blijven? Is instructie geven in deze situatie nodig? Is het noodzakelijk? Of moeten we het juist niet doen en ons beperken tot herhalingsoefeningen? En als we wél instructie geven op afstand, hoe werkt dat dan? Kunnen we elke leerling bieden wat hij nodig heeft? De antwoorden zijn er nog niet. Maar het gesprek gaat over wat ertoe doet in onderwijs. En daarmee worden er ook zaadjes geplant voor toekomstige dialoog.
Het gesprek gaat over wat ertoe doet in onderwijs
Ik merk dat ik als coach en procesbegeleider ook trots voel. Trots op deze professionals die nu aan alle mensen die niet in het onderwijs werken zo zichtbaar laten zien dat ze er zijn voor hun leerlingen. En dat ze er zijn voor elkaar, dat ze gezamenlijk werken aan mogelijkheden om de leerlingen optimaal te laten leren, ook in deze nieuwe situatie. Vanuit mijn rol ben ik er voor hen voor sparring en meedenken. Voor een gesprek dat helpt om met energie de volgende stap te zetten.
En als dit nare virus straks overwonnen is, dan ga ik graag weer met de teams aan de slag. Samen zorgen dat de huidige leerervaringen en de constructieve nieuwe manieren van samenwerken behouden en uitgediept worden. Zodat ze voortgezet worden als de rust is teruggekeerd.