Skip to main content
Coaching erkenning

Erkenning

Een mijlpaal bereikt. Vanaf nu ben ik gecertificeerd Senior Coach. Een gevoel van erkenning. Van assessoren terugkrijgen dat ik voldoe aan de competenties horend bij het niveau van senior coach, geeft mij een positieve 'boost', Het traject ernaartoe was wel een aardige klus …

Al 20 jaar werk ik als coach van professionals in onderwijsorganisaties. Ik coach zowel individuele coachees als managementteams. En ik ben teamcoach voor de mensen in schoolteams die een ontwikkelstap willen zetten in hun persoonlijk leiderschap en onderlinge samenwerking en communicatie.Ik coach met veel plezier en met grote betrokkenheid. Ik vind het mooi om een tijdje ‘met iemand op te lopen’ op zijn of haar het groeipad en te zien hoe stapjes en stappen worden gezet.

Terugkijkend herinner ik me die startende leerkracht van een kleine school in het midden van het land, die in 2002 mijn eerste ‘officiële’ coachee was. Ik vond het geweldig, dat coachingstraject. Ik zal haar indertijd niet verteld hebben dat zij mijn eerste coachee was.
Er zijn de vele leidinggevenden met wie ik diepgaande gesprekken gevoerd heb. Ik ben dankbaar voor de bijdrage die ik heb mogen leveren aan hun groeien in leiderschap.
Ik herinner me de leidinggevenden en leerkrachten die hun plezier in het vak verloren waren en die via de gesprekken hernieuwde werkenergie vonden. Sommigen in hun huidige functie, anderen in een nieuwe functie. Teamcoaching heeft weer zijn eigen dynamiek. In een groep speelt veel. Het is altijd genieten als een team een mooie stap zet. Inmiddels ben ik enkele duizenden uren aan coaching verder. En ik coach nog altijd met veel inzet en plezier.

Certificeringstraject

Maar een paar jaar geleden begon er in mij wat te knagen. Ik ben coach. Ik weet wat ik kan. Ik weet waar mijn eigen groei ligt en werk daar elke dag aan. Maar ja, coach is geen erkend beroep. Het werd tijd voor een stap voor mijzelf, voelde ik. Ik ben via NOBCO begonnen aan het certificeringstraject tot seniorcoach. ‘Dat doe ik wel even’, dacht ik vooraf. Oef, dat was een inschattingsfout. Zo’n portfolio vullen, bleek een flink karwei. Niet alleen door wat er sec allemaal moest worden aangeleverd, maar ook doordat bij het noteren van de initialen van elke coachee ook het traject zelf weer de revue passeerde. Hoe zou het met hem of haar gaan nu, vroeg ik me af. Soms ging ik een naam opzoeken op internet. Ik vond het mooi om te zien dat velen nog steeds in het onderwijs werken.

Wrijving geeft uiteindelijk glans

Wat ik niet verwacht had en me als een storm overviel, was dat het portfoliotraject mij zou confronteren met een oude onzekerheid in mijzelf. Ik ervoer een grote zorg dat wat ik zou aanleveren niet goed genoeg zou blijken. Ik reflecteer altijd op mijn coachingsstappen. Ik kijk daarbij naar mijzelf en schuw mijn schaduwkanten niet. Maar dit alles opschrijven en blijmoedig aanleveren bij mij onbekende assessoren, dat bleek een ander verhaal. Ik voelde vrees dat als ik te eerlijk zou zijn over mijzelf en mijn afwegingen en twijfels, dit verkeerd zou overkomen bij de assessoren. Zouden zij vinden dat ik de senior erkenning waard ben, als ik laat merken waar ik twijfel en onzeker ben? Hoewel ik die onzekerheid in ‘het nu’ bij coaching vaak niet heb en ik ‘bij de coachee’ ben en niet bij mijn eigen verhaal, kwam er bij het portfolio schrijven deze oude onzekerheid naar boven. En de daarbij gevoelde oude pijn van afwijzing, gegrond in situaties vele jaren geleden. Gesprek met een van de mentoren van NOBCO hielp me. Ik kreeg handreiking die me hielp door te zetten. Ik begreep dat ik het juist ook eerlijk op mocht schrijven als bepaalde sessies in trajecten zorg en twijfel geven bij mij.

En nu kan ik met trots en plezier laten weten dat ik mij gecertificeerd Senior NOBCO/EMCC coach mag noemen. Het voelt als erkenning. Ik ben trots en blij en ik kijk uit naar mijn komende coachingstrajecten.

coaching, leiderschap, kracht, kwetsbaarheid